Michiel is terug! Met mooie verhalen en nog mooiere plaatjes van het woeste en onwerkelijke Antarctica. Na een maand op Vuurland reizen we door naar Chili en zijn we aanbeland bij Torres del Paine, waar zich de mooiste bergen van de wereld bevinden en die zelfs Unesco worldheritage zijn verklaard.

Dat was in het kort hoe de afgelopen weken zijn verlopen. Maar nu! Pak lekker een bak thee, een rol koekjes en nestel je op de bank en lees vanuit je veilige comfort zone hoe het ons vergaan is in deze uithoek van de wereld en wildernis waar je ogenschijnlijk moeilijk kan komen maar waar het reizen stiekem eigenlijk zeer makkelijk is met luxe cruiseboten die af en aan varen naar de Zuidpool, een verse asfaltweg all the way naar Ushuaia en heerlijke spa’s waar ik voor een paar centen (thank you Western Union!) kan relaxen en het beste eten kan krijgen wat ik maar wil.

Ik bekijk vanuit m’n eigen veilige comfort zone (vanuit de camper op mijn plekje op de dam) het dagelijkse leven in Ushuaia. Het is een prachtig uitzicht zo over de baai, het beagle kanaal en de besneeuwde bergen. Ik sta er twee weken en ontdek dat ik me best vermaak zonder Michiel maar dat een week leuk was en daarna wat minder. Ik ben gewoon liever samen, tuttebel die ik ben. Alleen heb ik me echter niet gevoeld, daar kreeg ik de kans niet voor. Na de workshop pasta maken, komen Giulia en Fabio nog regelmatig langs voor een bakkie, ontbijt en de laatste nieuwtjes. We gaan ook nog een keer gezellig uit eten samen bij een chefkok thuis met een Argentijns stel en Roberto, een Italiaanse motorrijder die z’n verjaardag met ons viert. Later in de week vind ik nog een pot pompoensoep in de reserveband, zelfgemaakt kadootje van Giulia en Fabio, zo lief. Ook ga ik nog een bakkie doen bij Floor en Jorn, zijn we een nachtje buren op de dam en nuttigen we gezamenlijk alle leftovers met een paar flessen wijn als geïmproviseerd diner. Dagelijks staan er vele auto en overlanders om mij heen en ook hier zijn busladingen chinezen (ondertussen allemaal met mondkapjes op vanwege het Corona virus die ze alleen af doen om een selfie te nemen) die genieten van hetzelfde uitzicht als ik. Zo ontmoet ik o.a. Sebastian en Martina uit Liechtenstein, Edwin en z’n vrouw uit Duitsland, Patrick de padvinder ook uit Duitsland en een geëmotioneerd stel uit Amerika die na 3,5 jaar in hun landrover eindelijk zijn aangekomen op hun eindbestemming. Ook vanuit de plaatselijke bevolking leer ik mensen kennen zoals Jack de Nederlander die er al 16 jaar woont, de chauffeur van de hopon hopoff bus die dagelijks 4x langs rijdt en zwaait, de kapster die voor 10 euro m’n haar verft, Gustan en z’n gehandicapte zoon die de camper geweldig vindt, de zoon van Gustavo (ja die uit Rio Grande) die vakantie heeft en een foto voor de truck komt maken en Irene waar ik een zelfgebreide muts bij koop.

Ik pak af en toe de motor om boodschappen te doen, naar een Spa te gaan of gewoon een stukje te rijden, maar soms ook de fiets of ik ga een stuk wandelen om een beetje te trainen met m’n knie, die gevoelig en stijf blijft helaas. Ik trakteer mezelf regelmatig op een uitgebreide lunch aan het raam in de winkelstraat waar ik naar al die voorbij trekkende avonturiers kijk en probeer te raden uit welk land ze komen. Iemand vraagt aan mij de weg op straat, blijkbaar blend ik lekker in en ik kan het hem nog vertellen ook (in het spaans!). Sjors en Monique, de ervaren overlanders die momenteel in Zuid Afrika zitten, appen me dat het een teken is dat het tijd is om weer te vertrekken en ze hebben gelijk.

Het is hier vaak kil en koud, bijna altijd waait het hard en het regent vaak, dat maakt ook dat twee weken wel wat lang is. Gelukkig is er nog het thuisfront waar ik dagelijks contact mee heb d.m.v. videobellen en lieve berichten. Zelfs Michiel kan mailen! Helaas worden z’n mailtjes als spam gezien door de overijverige mailserver en kom ik er pas na 6 dagen achter dat de lieverd me hele epistels heeft geschreven terwijl ik me ongerust maakte over gekapseisde schepen, zeeziekte, Chinezen met enge virussen en zelfs over de beeldschone tourleidster waar hij mogelijk voor gevallen is! Lekker dat hoofd van mij, soms is het wel lastig als je een beetje teveel fantasie hebt. Niet voor niets heet ik naast het vriendschappelijke Kiek ook nog wel eens Kiekiepaniekie als ik mijn vaak overmatige zorgen deel met m’n vrienden.

Ik koop de Lonely Planet (reisgids) van Chili en start met inlezen en verheugen, want jeetje daar is ook weer zo’n hoop moois! Ik kijk uit naar woensdagochtend want dan is Michiel er weer en kunnen we eindelijk weer op pad. De Hondius verschijnt op de Marine radar (fijne app) en ik zie dat hij koerst op Kaap Hoorn, dat is al heel erg dichtbij! Plots ontvang ik een appje van Michiel op dinsdag, dat betekent binnen bereik! En rond negenen ‘s avonds zie ik het schip aan komen varen door het Beagle kanaal en ik neurie het melodietje van Loveboat terwijl ik m’n helm opzet en op de motor naar de pier scheur om mijn lief op te halen. Een vreugdevolle hereniging volgt en we hebben elkaar een hoop te vertellen.

De volgende dag vertrekken we uit Ushuaia (eindelijk!), maar niet voordat Marcel en Imke een bakkie komen doen. (Zij zaten bij Michiel aan boord), Jack nog even een paar tips komt geven voor het vervolg van de reis, Edwin en z’n vrouw komen vragen hoe het in Antarctica was en de was klaar is bij de wasserette. Ook moeten de motor en de fiets weer op de camper, moet ik Michiel nog even de spinnekrabbensoep laten proeven in m’n favoriete lunchrestaurant (ik ken ze ondertussen allemaal en krijg een amicale hand van de ober bij binnenkomst), en moeten de dieseltanks en watertank gevuld worden en de toilet cassettes geleegd. Voor we wegrijden is het al begin van de avond. En als we zo’n 12 km verder parkeren omdat we daar de volgende ochtend nog een mooie wandeling willen doen, komen we er achter dat we de route helemaal niet hebben gedownload en dat we nog wat andere zaken op internet willen checken. Dat betekent weer terug naar Ushuaia (kom ik hier ooit weg?) en de mannen bij de politiepost aan het begin van de stad zwaaien nog een keer. Gelukkig is het uitzicht op de bergen onderweg supermooi en verveelt het niet. Ook de wandeling de volgende ochtend naar het Esmeralda meer is erg mooi, het is heerlijk weer, 16 graden en zon, en als ik met m’n blote voeten in het witblauwe gletsjermeer bungel zo met m’n maatje weer naast me en denk “je zal maar moeten werken vandaag”, vind ik mezelf weer zo’n ongelooflijke bofkont en ben ik zo blij met de keuzes die we hebben gemaakt, iets wat iedere dag wel een paar keer door m’n hoofd gaat trouwens. Heel blij!

Op advies van Jack nemen we de alternatieve gravelweg terug naar Chili. We zijn de enige bij de piepkleine grensovergang maar moeten toch even wachten want de Argentijnse douanier is vissen. Hijgend komt hij binnen en zegt met een grote lach dat het goed is dat we langs komen, want dan komt hij tenminste nog aan z’n beweging. Na een kilometer komen we bij de Chileense douaniers, die zijn iets formeler en na een grondige zoektocht door de camper nemen ze m’n wierrookhouder van bamboo in beslag en ook het zakje hondebrokjes dat ik in Ushuaia had gekocht voor de zwerfhonden op de dam, maar compleet vergeten was. Ons smokkelwaar (walnoten, pinda’s, honing en rozijnen) vinden ze niet en gelukkig maar want in Chili is alles een stuk duurder.

We overnachten bij Lago Blanco en daar is het de volgende dag zulk heerlijk weer (geen wind, zon, 20 graden), dat we er de hele dag blijven hangen, beetje klusjes doen, vissen en zelfs even zwemmen en snorkelen, het water is kraakhelder (en ijskoud!). Jack komt toevallig ook nog langs (echt he, 300 km van Ushuaia en in een ander land, small world) om de Belgische Tom de mooie plekken te tonen aangezien die in november een groepswandelreis heeft georganiseerd door Vuurland en nu wil checken wat hij eigenlijk allemaal opneemt in z’n plan. Tom heeft ongelooflijke haast, hij wil in korte tijd veel zien en binnen een uurtje vertrekken ze alweer. Jack vertelt nog wel dat in Vuurland dit weer maar 10 dagen per jaar voorkomt, dat je ‘s avonds moet blinkeren om forel te vangen en dat hij meer van z’n pick-up houdt dan van z’n vrouw!

Dan arriveert er een Duits stel met een grote Chileense huurcamper (13.000 euro voor 11 weken, wháááát!!!), ze zijn net een paar dagen onderweg en de rammelripioweg heeft een bout van hun reservewiel als slachtoffer geëist waardoor ze het wiel bijna zijn verloren en Michiel op zeer harkerige wijze dirigeren het maar even te fiksen, die gelijk onder de camper kruipt en het natuurlijk wel even mcgyvert met z’n slijptol en een stukje draadeind. Niks geen dank je wel maar wel eindeloze verhalen over zichzelf, vragen stellen en niet naar het antwoord luisteren, voortdurend interrumperend omdat hun eigen verhaal zoveel belangrijker is en met een nare air om zich heen. Ons vakantiegevoel van die dag verdwijnt zienderogen en al snel zijn we de boel aan het inpakken en vertrekken we alsnog naar een rustig plekje 100 km verder. Denken we. Daar komt binnen een half uur een grote pick-up aanrijden, er stapt een gezin uit (vader, moeder, 5 kinderen en een puppy). Ze zien er overstuur uit, vader grijpt voortdurend naar z’n hoofd, moeder huilt met het puppy in haar armen en de vijf kinderen zijn ook aan het huilen en schreeuwen. Ze vragen niet om hulp, sterker nog, ze lijken ons helemaal niet te zien en gaan helemaal op in hun verdriet. We vermoeden dat het puppy plots dood is gegaan, want we zien vader een gat graven, later toedekken en het gezin blijft er tot zonsondergang bij zitten en huilen. En dat allemaal in the middle of nowhere 10 meter van onze camper vandaan. We weten niet wat we er van moeten denken en of we iets moeten doen om te helpen of zo. Uiteindelijk kiezen we er maar voor om het gezin met rust te laten en binnen te blijven gezien de heftigheid van de emoties. De volgende dag word ik wakker van kinderstemmen, huh? Blijkbaar hebben ze in de pick-up geslapen en zijn ze er nog, ook zie ik het puppy vrolijk door het gras stuiteren! We snappen er niets meer van en zullen het ook nooit weten aangezien ze al snel vertrekken en hun plekje wordt ingenomen door het stel uit Liechtenstein (werkelijk!) die ik voorstel aan Michiel en waar we ook weer verhalen mee uitwisselen.

De weg wordt vervolgd langs de kust naar Porvenir, een dorpje bestaande uit een mix van Kroatische immigranten en Chilenen. Er staan vrolijk gekleurde huisjes met mooie versierde daklijsten. We doen er boodschappen en lunchen er in een restaurant. Eigenlijk wilden we een nacht blijven om dan de volgende dag met de ferry de straat van Magellaan weer over te steken na een maand. Echter blijkt de boot morgen niet te varen en kunnen we gelukkig nog terecht op de avondferry. De zee is als een spiegeltje (wat zeer zeer uitzonderlijk is in Patagonië!), we doen 2 uur over de overtocht naar Punta Arenas en zien dolfijnen, pinguïns en walvissen zwemmen! En zo heb ik ook nog een soort van Antarctica cruise, zonder zeeziek te worden en precies lang genoeg voor mij. Wat is het hier toch bijzonder! Chiao Chiao Tierra del fuego, que lindo eres!

In Punta Arenas halen we de volgende dag de fietsen uit de truck om de stad te verkennen. Daar zien we de gevolgen van de rellen van de laatste maanden, die begonnen zijn omdat de regering besloot de prijs van het openbaar vervoer te verhogen, maar later doorgingen i.v.m. algehele onvrede, ook toen de regering de prijzen weer verlaagde (een soort gele hesjes beweging van ontevreden mensen die niet half beseffen dat ze het eigenlijk best goed hebben en gewoon lijken te willen rellen). De winkelstraten zien er uit als oorlogsgebied, alle ramen zijn ingegooid en nu gebarricadeerd met houten planken en golfplaten. Er zit rode verf op een aantal graven op de overigens markante begraafplaats met z’n honderden torenhoge coniferen en overal door de stad zien we graffiti. Na de lunch die bijzonder duur en ook nog eens niets bijzonders is, besluiten we te vertrekken naar het volgende dorp, Puerto Natales, dat de toegangspoort is naar het 80 km verderop gelegen National Park Torres del Paine. We doen er inkopen voor een week en storten geld voor ons prepaid internet. Waar je dat in Uruguy bij een mannetje op straat doet, in Argentinië bij de kiosk, doe je dat in Chili bij de apotheek, logisch.

Als we ‘s ochtends voor vertrek aan het ontbijt zitten, met de luiken dicht want het oude vertrouwde zuid Patagonië weer is weer terug (koud, harde wind, 4 seizoenen in een dag), wordt er op de camper geklopt. Buiten staat een jonge man die in het Nederlands vraagt of wij Aad van Vliet (een vriend van ons) kennen. What? Het blijkt Laurent uit Schiedam die in z’n uppie al backpackend een wereldreis maakt, net begonnen is en het adres van onze reissite een tijdje geleden van Aad (die hij kent van een sportclub) heeft gekregen. We nodigen hem uit voor een bakkie, het worden er twee en we hebben elkaar veel te vertellen, zo is de ochtend alweer overgegaan in de middag. We nemen afscheid en vertrekken dan alsnog naar Torres del Paine, waar Michiel onderweg (weer) een paar Duitsers helpt, nu met een lekke band. Ondertussen appt Laurent dat hij besloten heeft ook een campertje te huren voor drie weken, geïnspireerd door ons verhaal. Die gaan we dus nog wel tegen komen, leuk. Ondertussen praten Michiel en ik over een vervolg na onze Zuid Amerika reis en hebben we het ineens over Azië en een tijdje wonen en reizen in Indonesië van de opbrengst van de truck als we hem verkopen over een paar jaar. Dit dan weer geïnspireerd door Laurent die ons er aan herinnert hoe goedkoop je in Azië kunt leven. En zo openen zich weer nieuwe wegen naar nieuwe avonturen over en weer en voel ik dat ik het idee van moeten werken tot je 67ste steeds verder ontstijg en dat voelt heel goed!

Ondertussen zijn we aangekomen in Torres del Paine en is het landschap nog mooier dan we hadden verwacht. Net niet echt die rafelige hoge bergen met witte toppen die zich aftekenen tegen de hemel gevuld met vreemde ufovormige wolken en regenbogen, grote blauwe ijsbergen in de gletjsermeren en zwevende condors boven ons hoofd. De wind is echt bizar hard en gaat af en aan als een lichtknopje, het waait soms zo hard dat het water uit de meren geblazen wordt en als regen op ons neerkomt. Campers waaien hier soms om en ik ben blij met onze 11 ton die niet zomaar omgaat. We maken prachtige wandelingen en af en toe doet Michiel een langere, zwaardere hike, wat mij nog niet lukt. Er zijn ontstellend veel toeristen en daarom ook best wel wat voorzieningen. Als we in een bar van een hotel twee biertjes drinken en 20 euro aftikken, ben ik wel weer een beetje klaar met Chili, wat een prijzen! Over een paar dagen gaan we de grens weer over terug naar Argentinië, maar daar over in het volgende blog.

Waar blijft nou dat Antarctica verhaal, hoor ik je denken. Tja nou Michiel vertelt er na terugkomst enthousiast over en hij vond het heel bijzonder, zeker het geld waard (hij heeft er al z’n aandelen voor verkocht, dus gaat het gelukkig niet van ons gezamenlijk budget). Hij heeft prachtige ijsbergen gezien en vele dieren. Wat hij heel gaaf vond waren de geluiden en kleuren van het continent, het harde kraken van de gletsjers, de uitademende walvissen die hij met honderden zag en het diepblauwe van de ijsbergen. De boot was nieuw en fantastisch, hij heeft leuke mensen ontmoet en er was een druk en afwisselend programma met o.a. 2x per dag in een zodiak er op uit, vele interessante lezingen en natuurlijk heerlijk eten. Hij is alleen de eerste dag zeeziek geweest, daarna niet meer. Maar ik denk dat de foto’s dit verhaal veel beter kunnen vertellen dan ik, dus ik zeg, zet nog een bakkie voor jezelf en klik door naar de foto’s als je wil zien wat Michiel allemaal heeft beleeft!