Tja hoe is het nu? Het is een veelgehoorde vraag en daarom reden om toch nog een verhaal te schrijven. Het vorige verhaal voelde ook ergens nog zo onaf. We zijn ondertussen al weer 6 weken terug in Nederland, terug in ons eigen huis en allebei weer aan het werk. Zo snel kan het gaan.

Eind april brengt Claudio ons naar het vliegveld. We hebben vooralsnog geen berichten van geannuleerde vluchten gekregen en met mondkapjes op maar toch nog een stevige omhelzing nemen we afscheid van onze redder in nood. Claudio en z’n ouders hebben ons 6 weken opgenomen in hun gezin, hun familie en vriendenkring en hun mooie dorp en wij hebben hen opgenomen in ons hart. Wat een lieverds! We hopen dat we elkaar ooit weer in goede gezondheid en in vrijheid gaan terug zien.

Met een tussenlanding op Puerto Montt, vliegen we in een paar uurtjes naar Santiago waar we ’s avonds, net voor de avondklok in gaat, aankomen. We overnachten in een hotel vlakbij het vliegveld en staan de volgende dag met 470 andere toeristen in een lange rij om in te checken voor de repatriëringsvlucht van Air France die ons naar Parijs brengt. Medewerkers van de Nederlandse ambassade zijn ook op het vliegveld om waar nodig vragen te beantwoorden en te helpen bij alle paperassen. Ook krijgen we vlak voor boarding nog een persoonlijk appje van Vivian van de ambassade of het allemaal volgens plan loopt en om ons een goede vlucht te wensen. Wat een service! Er is ook een aansluitende vlucht van Parijs naar Amsterdam geregeld voor alle Nederlanders aan boord en zo zijn we dus ineens weer in Nederland.

We kiezen er voor om 14 dagen in zelf quarantaine te gaan na 3 vluchten opgepropt tussen heel veel mensen te hebben gezeten. Eigenlijk slaat het nergens op, maar ergens hebben we deze twee overgangsweken ook wel nodig. Nog even geen werk, nog even niet naar huis, nog heel even “vakantie” om de rollercoaster aan emoties in ons hoofd tot rust te laten komen. We hebben de reis van ons leven waar we ons 10 jaar op verheugd hebben, voortijdig moeten afbreken. Een reis die nog mooier en gaver was dan we ooit hadden durven hopen in onze “220 horses with no name” truck die helemaal voldeed en nu werkeloos in de loods van Claudio staat aan de andere kant van de wereld vanwege dat klotevirus. Om dat een plekje te kunnen geven, duurt wel even en we proberen opnieuw richting in ons leven te vinden.

Gelukkig mogen we twee weken in het appartement van Michiel z’n zus in Rotterdam verblijven. We maken lange wandelingen door de stad en verbazen ons over de vrijheden die we hier hebben. Bijna niemand draagt een mondkapje, winkels zijn gewoon open, we kunnen naar de kapper en we kunnen heerlijk eten halen bij de toko’s op de Nieuwe Binnenweg. Ik spreek met vriendinnen af in het park onder de Euromast waar we heerlijk in de zon picknicken. Michiel gaat bij vrienden langs en doet rondjes op z’n rollerskates door de stad. Samen bezoeken we Michiel z’n ouders op afstand in de tuin van hun nieuwe huis in Rotterdam en hebben we een gezellige avond bij Floor en Jorn, die toevallig ook in Rotterdam zijn gaan wonen.

Na een paar telefoontjes met onze oude werkgevers kunnen we beiden per 1 juni weer aan de slag. Michiel als procesoperator op z’n oude plek bij de AVR en ik als wakende nachtzuster op een kleine afdeling in de stad. Precies wat ik zoek, een paar nachten in de week, in m’n uppie, geen zware gesprekken, geen binding, geen agressie, geen vergaderingen, half uurtje rijden van huis, verstand op nul maar me toch nuttig kunnen maken en ons reisbudget weer een beetje aanvullen.

Als we na twee weken in Rotterdam naar Hellevoetsluis gaan en eindelijk echt thuis komen, is het heerlijk weer, de kat kruipt gelijk op schoot en we genieten van onze fijne tuin en het weerzien van familie, buren, vrienden en bekenden. Eindelijk kunnen we ons enigszins neerleggen bij onze keuze om naar huis te gaan en er zelfs blij om zijn. We hebben nog steeds contact met een aantal overlanders, die we onderweg ontmoet hebben en waar we vele gezellige avonden mee hadden. Het is heel prettig om met hen onze ervaringen te delen omdat vooral zij zo goed begrijpen wat we achter hebben gelaten en de dilemma’s waar we voor gestaan hebben. Hoe is het eigenlijk met hun?

Floor en Jorn met de mooie gele Mercedesbus die we regelmatig in zowel Argentinië en Chili hebben ontmoet en waar we in maart mee op de vlucht naar het noorden reden. We lieten ze achter in Chaiten, waar wij terug reden naar de familie en zij twee dagen later de pont pakten naar Puerto Montt. Zij zijn volgens plan in twee dagen doorgereden naar de camping waar Inge in haar uppie stond, kwamen daar uitgeput aan en belandden de volgende dag in een “no extranjeros” (geen buitenlanders) demonstratie waarna ze besloten zo snel mogelijk naar Nederland te gaan i.v.m. de dreigende sfeer. Zij konden met de laatste lijnvlucht mee, hebben in R’dam een appartement gehuurd en zijn ook terug naar hun oude werkgevers. Hun bus staat bij een Chileense kennis van Inge en zij hopen terug te gaan zodra het kan om hun reis te vervolgen.

Ingede digital nomad, die we in Ushaia ontmoetten, is met Floor en Jorn mee terug gevlogen, haar wagen staat ook nog in Chili. Zij is met haar vriend bij haar schoonouders ingetrokken, ze hebben een camper gekocht om op te knappen en willen zolang ze nog niet terug kunnen naar Zuid Amerika, gaan rondtrekken in Europa.

Francien en Peter van de knalrode brandweerwagen, die we ook achter moesten laten in Chaiten, hebben 5 dagen na ons afscheid de pont naar Hornopirén kunnen nemen en hebben met hulp van de Nederlandse ambassade binnen een paar dagen ook één van de laatste lijnvluchten naar Nederland kunnen nemen. Hun truck staat bij een Chileens overlanders stel dat ze onderweg naar het noorden hebben ontmoet. Zij wonen nu in hun busje op de oprit van hun eigen woning in Brabant die ze verhuurd hebben aan hun dochter en hopen ook hun reis te kunnen hervatten zodra het kan.

Imke en Marcel die bij Michiel aan boord zaten naar Antarctica en die we daarna nog een paar keer zijn tegen gekomen, kwamen vast te zitten in Argentinië. Zij werden door de politie op een camping gezet en hebben daar een aantal weken in hun uppie gestaan tot ze een vrijbrief kregen om naar Buenos Aires te rijden en van daar naar Nederland te vliegen. Hun wagen staat in Argentinië in een stalling en zij zijn bij Imkes moeder ingetrokken, hebben een camper in Nederland gekocht en gaan daar na wat pimpen voorlopig in wonen. Ook zij zijn terug naar hun werk tot ze weer verder kunnen.

Ute en Ralphhet Duitse stel met de Unimog, kwamen ook vast te zitten in Argentinië. Ze probeerden nog verder naar het noorden te rijden net als ons in de hoop op beter weer, maar mochten het volgende dorp niet in. Terug naar waar ze vandaan kwamen ging ook niet meer en even zaten ze vast in de middle of nowhere. Uiteindelijk zijn ze door de politie op een camping met nog 6 overlanders gezet waar ze nu al drie maanden staan. Gisteren stuurden ze een foto van de eerste sneeuw die was gevallen. Ze wachten tot de grens naar Uruguay open gaat om daar hun truck te stallen en terug te vliegen naar Duitsland. Zij hopen dan over een jaar weer verder te kunnen reizen.

Fabio en Giuliade jonge Italianen op huwelijksreis, die we ook meerdere keren tegen kwamen onderweg en waar ik veel mee op trok in Ushuaia strandden in Argentinië waar de dorpsbewoners in eerste instantie fel reageerden op hun Italiaanse nummerbord, ook zij werden gezien als paria’s. Zij huurden een cabana met wat andere reizigers. Giulia bleek onverwachts zwanger en zij kwamen hierdoor ook voor allerlei dilemma’s te staan. Uiteindelijk zijn ze na drie maanden verleden week gerepatrieerd naar Italië. Hun busje hebben ze gestald in Argentinië en als de baby geboren is hopen ze met z’n drieën weer verder te kunnen reizen.

Frances en Denis het Franse stel waar we een maand mee op de Grande Amburgo zaten en een heel gezellig oud en nieuw mee hebben gevierd in Argentinië waren net op tijd terug naar Frankrijk. Zij hadden hun truck al op de boot terug gezet. Deze is ook aangekomen in Antwerpen maar staat daar al drie maanden op een parkeerplaats in de haven omdat de grenzen gesloten zijn en ze de wagen dus niet op kunnen halen vanuit Frankrijk. We appen en videobellen nog regelmatig met ze.

Edouard de Fransman die ook bij ons aan boord zat op de heenweg, zijn we tijdens de reis niet meer tegen gekomen. We hadden nog wel app contact en uiteindelijk zat hij bij ons in het vliegtuig naar Parijs! Hij ging z’n werk als anesthesist weer oppakken, zijn camper staat nog in Chili.

Samantha en Jochen uit België waarmee we de eerste week in Uruguay bij Jan en Marieke stonden en nog altijd contact mee hadden, bleken ook in Cohaique in Chili toen wij daar strandden. Zij waren echter heel snel en besluitvaardig en hebben nog een lijnvlucht naar België kunnen regelen. Hun wagen staat bij de douane in Cohaique. Voor hun is de reis ten einde. Ze hopen ooit hun wagen te kunnen verschepen terug naar België.

Irma en Gert die we in Argentinië twee keer ontmoetten en waar we een bakkie mee deden midden op weg in the middle of nowhere zijn ook terug naar Nederland. Hun wagen staat in Argentinië en zij hopen ook t.z.t. weer terug te kunnen.

Ad en Anne-Mariedie we in El Calefate ontmoetten, zie ik in de “stuck in chile” appgroep weer opduiken en ik bel een paar keer met Anne-Marie. Zij zitten nog steeds in Chili, een stuk noordelijker dan dat wij zaten, ze hebben een appartement aan het strand gehuurd en willen niet terug naar Nederland voorlopig. Zij hebben hun huis verhuurd en zijn klaar met werken, dus eigenlijk niets om voor terug te moeten.

Arik, Berber en Atlas die we in El Chalten hebben ontmoet met hun pechbusje stonden in maart zo’n 200 km boven ons in Chili wederom met pech. Na veel wikken en wegen zijn ze eind maart toch naar Nederland terug gevlogen. Arik heeft weer een baan en Atlas is begonnen met school. De reis houdt daarom voor hun nu op.

Eva en Marco een Duits stel met een grote gele MAN truck die we een paar keer in Chili tegen kwamen, besloten in Chili te blijven. Het is hun wel gelukt om ondertussen wat meer naar het noorden te rijden.

Maarten en Gonnie die we ontmoetten voor we op reis gingen en waar we via social media nog contact mee hebben, kregen begin van het jaar pech met hun truck in Zuid Amerika en zijn terug gegaan naar Nederland. De truck werd net op tijd verscheept en hebben ze vlak voor de grenzen sloten nog uit de Antwerpse haven kunnen halen.

Laura en Nathan een Engels stel die met hun kinderen rond reed in een in Nederland gebouwde truck en die we spraken bij Torres del Paine, bleken ook in Chili op het moment dat de grenzen sloten. Ze besloten te blijven in de hoop dat ze na een paar maanden verder konden reizen. Echter nu blijkt dat het allemaal langer duurt dan verwacht, zijn ze deze week toch met een repatriëringsvlucht naar Londen gevlogen. Dit betekent voor hun einde reis. Ze proberen de truck vanuit Chili naar huis te verschepen.

Amandine en Vincent en hun twee zoontjes, waarmee we de Cuevos de los manos bezochten in Argentinië, besloten begin maart toch maar niet naar Antarctica te gaan en richting noorden te gaan rijden. Net op tijd verlieten ze Tierra del Fuego. Helaas brak één van de jongens zijn arm bij een val van zijn fiets. Angstige en boze dorpsbewoners wilden hun geen doorgang verlenen naar het ziekenhuis waarna ze door de politie ontzet en geëscorteerd werden naar de eerste hulp. Uiteindelijk verbleven ze 6 weken bij de directrice van het ziekenhuis in de tuin in hun truck in de hoop dat ze verder konden reizen. Echter besloten ook hun begin mei toch maar terug naar Frankrijk te gaan. Ook zij zijn gerepatrieerd en ze proberen hun truck vanuit Zarate terug te verschepen.

Margot en Tomdie een half jaar eerder dan ons begonnen aan hun reis door Zuid Amerika en wiens blog ik daarom volgde en af en toe info mee uitwisselde, waren in de USA aan het reizen in maart toen ze beseften dat het menens werd. Zij konden nog net hun wagen verkopen en terugvliegen naar Nederland voor de lockdown.

En zo zijn er nog veel meer verhalen van overlanders die ik volg via hun blogs/vlogs/facebook/instagram enz…..Ik zou er een boek mee kunnen vullen en wie weet is dat nog wel een idee voor later, een “hoe is het nu met…..” boek. Ik hoor in die zin ook positieve verhalen. Zo zouden Marieke en Ruud in april voor 6 maanden op reis gaan met hun camper, dit leek in het water te vallen, maar toch zijn ze verleden week vertrokken om eerst Nederland te verkennen en mogelijk later alsnog de landen in Europa die op hun lijstje stonden, aan te doen. Sjors en Monique die al jaren rondreizen met hun truck maar net in Nederland waren toen de grenzen dicht gingen, gaan het ook proberen binnenkort, gewoon maar kijken hoever ze komen in de hoop de Noordkaap te halen. En zo zullen er meer zijn die de eerste “reisstappen” weer gaan zetten. Gaat het reisvirus het Coronavirus verslaan?

Helaas is het centrum van de pandemie nu verplaatst naar Zuid Amerika. Het aantal besmettingen en doden per dag neemt nog steeds fors toe en het einde hiervan lijkt nog niet in zicht. Hoe lang gaat dit nog duren? Wanneer is het weer leuk, veilig en verstandig om daar te gaan reizen? De werkeloosheid neemt toe en daarmee ook de criminaliteit waarschijnlijk. Willen we rondreizen in landen waar we niet veilig zijn? Waar nog geen andere reizigers zijn? Waar de bevolking bang van ons is of boos op ons is?

En hier in Nederland, hoe gaan we het hier doen? Hoe ga ik invulling geven aan m’n leven in Nederland dat voorheen bestond uit concerten, festivals, theater, bioscoop, restaurant en kroegbezoek? M’n zangkoor bestaat niet meer, ik mag nog maar maximaal 2x per week 3 kwartier naar het zwembad, geen pokerclub, geen eetclub, geen stedentrips in Europa, geen weekendje met vriendinnen weg. Maar vooral geen reizen om naar toe te leven, naar uit te kijken, dagen af te tellen en dan dat heerlijke gevoel van samen weer op pad te gaan.

Ik moet er maar niet teveel over na denken, inderdaad maar even verstand op nul, m’n uurtjes werken, zoveel mogelijk in beweging blijven en afleiding zoeken en maar hopen dat er snel een einde komt aan deze virusshitzooiellende.

Hoe doen jullie dat dan? Tips en adviezen zijn meer dan welkom!