Precies 2 jaar geleden druppelden de eerste verhalen binnen over een mysterieuze longziekte die zich snel verspreidde in Wuhan. Het was letterlijk en figuurlijk ver van ons bed. We reisden op dat moment door het prachtige Patagonië in Argentinië aan de andere kant van de wereld. De reis van ons leven, waar we al 10 jaar naar toe hadden gewerkt door flink te sparen en een oude Mercedes vrachtwagen op onze oprit te verbouwen tot de voor ons perfecte Casa Rodante, een tiny house op wielen.

En daar reden we dan eindelijk eind 2019, door de prachtigste landschappen met bijzondere flora en fauna, verrassende ontmoetingen met de zeer gastvrije, behulpzame en enthousiaste locals, heerlijke gesprekken met likeminded overlanders, de lente ontluikend op het zuidelijk halfrond, het einde van de wereld tegemoet. Daarmee bedoel ik dat we richting Ushuaia reden, het zuidelijkste puntje van Zuid Amerika en in die zin dus the end of the world. Ongewis van het feit dat drie maanden later the end of the world een heel ander gevoel bij ons op zou roepen.

Aangekomen in Ushuaia, een toeristisch stadje van waaruit de Antarctica expedities vertrekken, zagen we ineens busladingen Chinezen met mondkapjes op. Ik werd er giechelig van, wat een overdreven gedoe, en dan bij het nemen van de vele selfies wel even het masker omlaag natuurlijk, een komisch gezicht. Er volgen nog een paar heerlijke onbekommerde weken door zuidelijk Chili tot ineens op zondagmiddag 15 maart het kwartje valt. De mysterieuze ziekte is een blijvertje en Corona has conquered the world!

De rollercoaster die daar op volgt voor ons, voor de andere reizigers, voor de mensen om ons heen, voor alle mensen eigenlijk, is bekend. Angst overheerst en is aan alle kanten voelbaar en brengt ons uiteindelijk terug met een Franse repatriëringsvlucht naar Nederland. Het is eind april 2020.

We schieten acuut in de overlevingsstand, regelen dat we weer in ons huis kunnen, zorgen dat we weer aan het werk gaan en proberen ondertussen vooral gezond te blijven. Positief is dat we vervroegd onze vrienden en familie weer kunnen zien, al is het op gepaste afstand. Ik hoor ons vertellen tegen iedereen dat onze reis nog leuker was dan verwacht, ja zelfs het leukste was wat we ooit gedaan hebben. De vrijheid, de tijdloosheid en oneindigheid was geweldig. Tot er tja toch ineens een eind aan kwam. En in plaats van verdriet, rouw en verlies te ervaren, werken we ons te pletter en op onze vrije dagen vluchten we in ons “Plan B” campertje het land in om eindeloze wandelingen door ijzige kou en regen te maken en de donkere avonden te vullen met simpele bordspelletjes. Alles om ons gevoel maar te verdoven. Iedere keer als er een beetje perspectief lijkt te komen, bijvoorbeeld als Chili het vliegveld eind 2020 weer opent voor buitenlanders, volgt er steeds weer een desillusie. Het vliegveld sluit al snel weer. De besmettingen lopen op, dan weer in Chili, dan weer hier in Europa. We leven tussen vrees en hoop, zitten in een wachtkamer, er lijkt maar geen einde aan te komen.

Dan is daar eindelijk het moment van vaccineren. Wat vooral op mijn afdeling lucht geeft na een winter met Coronabesmettingen van cliënten en collega’s. Europa opent langzaam, het weer wordt beter, de zomer komt er aan en we kunnen eindelijk weer doen wat we zo leuk vinden. Uit eten, terrasje pakken, concerten, voorstellingen en musea bezoeken, weekendjes weg met vrienden én op reis! Helaas blijft Chili gesloten, het wordt daar winter en dat vertaalt zich in een nieuwe golf van besmettingen. Het is mei 2021.

We maken een fijne rondreis door Bretagne. Even voelen we weer hoe het was. Heerlijke nieuwe indrukken, mooie wandelingen langs ruige kusten, beetje strandjutten, kanoën, de warme zon op ons huid, de lucht van gaspeldoorn in ons neus, prachtige vergezichten, samen knussen in het campertje en natuurlijk lekker eten en drinken. Er volgt een ontspannen zomer. Onze Panamericana reis verdwijnt wat naar de achtergrond, het voelt alsof het een mooie droom was. Verre reizen lijken er voorlopig nog niet in te zitten en we lijken te vervallen in ons oude leventje van work, sleep, eat and repeat. Michiel heeft het naar z’n zin op z’n werk en oppert of we niet beter een paar jaar kunnen doorwerken om dan voorgoed te kunnen stoppen. En hoewel ik m’n werk ook ok vind, zie ik het toch echt niet meer dan een (zo kort mogelijke) overbrugging tot we weer naar Chili kunnen. Van uitstel komt afstel, ben ik bang. Er zal altijd iets zijn waarom we niet kunnen gaan of waarom het beter is om nog even te wachten.

Om me heen zie ik reizigers de draad weer oppakken, vooral in Europa. Als in september het nieuws komt dat Chili het vliegveld weer opent voor toeristen per 1 oktober, ontwaakt er ineens een hevige urgentie en besef ik wat ik zo vreselijk mis. Michiel we moeten gaan, we moeten het nu doen anders komt het er niet meer van! Roep ik dagelijks, maar hij heeft allerlei twijfels. Wat als de grenzen weer sluiten? (Nou en, Chili is groot genoeg om zeker nog een half jaar in rond te rijden!) Wat als het helemaal niet gezellig is nu er zo weinig andere overlanders op pad zijn? (Die komen wel weer joh, en dan nog, er zijn ook heel veel andere leuke mensen daar!). Wat als we daar Corona krijgen? (We zijn toch ingeënt nu!). Ik krijg geen terugkeergarantie meer op m’n werk (Nou en, werk zat overal!). Laten we gaan, laten we alsjeblieft nu gaan!!

Na een paar weken is Michiel om en beginnen we ons langzaam open te stellen voor de eventuele mogelijkheid om terug te gaan naar ons huis op wielen in Zuid Amerika. Ik kijk wat filmpjes van de Carretera Austral. Het roept een hoop emoties bij me op. Er borrelt een groot gevoel van heimwee op, mooie herinneringen komen te pas en te onpas omhoog ploppen, alsof er een deksel gelicht is in m’n hoofd.

Er zijn nog wat hobbels te nemen. Zo zijn we allebei al tot het einde van het jaar ingeroosterd en voelt het lullig om collega’s op te laten draaien voor de te werken feestdagen. Echter werken we al 35 jaar met kerst en oud en nieuw dus schuiven we ons schuldgevoel hierover snel terzijde. Gelukkig valt het te regelen en ik boek begin november vliegtickets naar Santiago voor 13 december.

We krijgen bericht dat Claudio (de beheerder van onze truck) Corona heeft en erg ziek is. Gelukkig geneest hij. Dan begint Chili boosterprikken te eisen, gelukkig blijkt dit vooralsnog alleen te gelden voor 55-plussers. Het Janssenvaccin staat ineens ter discussie, maar Chili valideert na 3 weken onzekerheid toch onze vaccinaties. Dan is er ineens Omikron en is er opnieuw paniek in de wereld, grenzen sluiten weer en we zijn bang dat ook Europese vluchten straks niet meer welkom zijn in Chili. Ik krijg een mail dat onze vlucht gecanceld is. Ondertussen zijn de prijzen voor vluchten tot astronomische bedragen gestegen zo vlak voor de feestdagen en het hoogseizoen in Chili. Als ik na m’n rolberoerte de mail verder lees, blijkt er een vervangende vlucht geregeld te zijn. Wel een tussenstop van 8 uur wachten in London, maar ok.

Ondertussen lopen de besmettingen enorm op in Nederland en worden er weer allerlei lockdownmaatregelen ingesteld. Corona lijkt ons opnieuw in te sluiten, collega’s worden weer ziek, ook een cliënt wordt verdacht van Corona, ik loop weer in volle bepakking op m’n werk. Een collega van Michiel wordt opgenomen en ligt aan het zuurstof. Het komt steeds dichterbij. We doen de ene zelftest na de andere en zeggen uitjes, feestjes en bezoekjes af uit angst positief te testen vlak voor we het vliegtuig in gaan. Want dat is de laatste hobbel, een PCR test in Nederland en één bij aankomst in Chili. Het blijft spannend.

Maar wat verheugen we ons ondertussen op het mooie weer in Santiago en op het weerzien met Claudio en de familie en natuurlijk op de hereniging met onze turkooize “220 horses with no name”!

-wordt vervolgd-