Ondanks dat de tijd vertraagt hier in Patagonië, vliegt hij toch voorbij op één of andere manier. Kerstmis ligt ver achter ons en eigenlijk is het ook al veel te laat om jullie allemaal nog een gelukkig nieuwjaar te wensen. Toch wensen we jullie een goede gezondheid, fijne ontmoetingen, lekker eten en drinken en heel veel verwondermomenten, want dat is wat geluk is!

Om dat eerste punt (gezondheid) maar gelijk aan te pakken, halen we vlak voor het nieuwe jaar begint, een boostershot. Chili loopt wat dat betreft voor op Nederland. Een afspraak hoeven we niet te maken. We lopen een grote sporthal in, wachten onze beurt af en de prik wordt gezet en staat de volgende dag digitaal op ons lijstje vaccinaties.

De fijne ontmoetingen, lekker eten en drinken en verwondermomenten volgen direct daarna want dan wordt er oud en nieuw gevierd bij oom Juan en tante Ana op het platteland. Eerst op oudejaarsavond waarbij we heerlijk geBBQd kalfsvlees eten en de wijn en ponche weer rijkelijk vloeit. Het onderlinge begrip groeit, we kennen elkaar nu wat beter maar vooral ook omdat Claudio over en weer vertaalt. De conversatie is levendig, er wordt een hoop gelachen, zowel de schoonmoeder van Don Juan (die al drie mannen versleten heeft, begrijpen we uit alle grappen) als wij gringo’s zijn het onderwerp van vrolijke spot en daar lenen we ons graag voor. Later op de avond komen de accordeon en gitaar weer te voorschijn en we zingen en klappen en ik waag nog een dansje met Juan met wapperende zakdoeken en al (m’n volksdansende moeder kan trots op me zijn!). Klokslag 12 uur omhelst iedereen elkaar en houden de broers (oom Juan en de vader van Claudio) mooie speeches over hun geluk, familie en gezondheid. Tot onze grote verrassing krijgen we een echte van leer gevlochten lasso cadeau, hij is echt prachtig, oud, verweerd, gebruikt, maar daardoor juist geweldig, authentiek en een hartverwarmend gebaar van deze lieve mensen die ons vreemde gringo’s zo ontzettend gastvrij hebben ontvangen.

Het feest gaat de volgende dag overdag gewoon weer verder. Weliswaar in wat grotere context (er zijn zo’n 20 mensen) en lekker buiten. Op het menu deze keer het lieve varkentje en nog een lam, weer veel muziek, dans en drinkgelag (of is het gelach?) En zo begint het nieuwe jaar dus zeer gelukkig.

De hoogste tijd voor een proefrondje. We stippelen een route uit door het zuiden van ongeveer een week en spreken af dat we daarna weer naar Claudio en z’n ouders terug komen om eventuele reparaties aan te pakken en de paardenrennen te zien. De overburen die we op het feest hebben leren kennen, helpen ons met het uit de weg duwen van de motorloze auto die de weg blokkeert achter onze truck, de laatste hindernis. Eindelijk kunnen we gaan rijden! Er komen wel gelijk wat gebreken aan het licht, alles piept en kraakt, de wagen hangt scheef en we laten Villa Manihuales achter in een grote zwarte rookpluim. Maar gelukkig blijken het slechts opstartproblemen en als de motor warm is gelopen en we een paar bochten verder zijn, lijkt de wagen zich te schikken in z’n lot en er zelfs weer lol in te krijgen. De zwarte rook verdwijnt, de bladveren en banden komen weer wat in vorm en vrolijk ronkend rijden we daar ineens zelf over de Carretera Austral, wat een genot!

De eerste stop is de hoofdstad van Aysen, Coyhaique, voor ons 3 uur rijden. Hier doet iedereen uit de omliggende dorpen z’n boodschappen alsof het het winkelcentrum om de hoek is. Afstanden betekenen in Patagonië niet zoveel. Men spreekt hier ook over hoeveel uur het rijden is ergens naartoe, niet over hoeveel kilometer.

We moeten op zoek naar een nieuwe laadregelaar voor de zonnepanelen, een nieuwe accu voor de motorfiets, een paar tussenstukken voor de uitlaten van de truck en een motortje voor de ruitensproeivloeistof. Vele winkels verder, veel onhandig Spaans en een heel lang verhaal kort is dat we eind van de middag de stad verlaten met slechts een nieuwe accu voor de motor en een koelkast vol eten. Nou ja dat is in ieder geval iets.

We brengen een paar dagen door bij Cerro Castillo, daar zijn we vorige keer heel snel langs gereden in onze vlucht naar het noorden en gelukkig kunnen we er nu op ons gemak van genieten. Het is een de hoogste berg in de omgeving, bedekt met eeuwige sneeuw en ziet er uit als een hooggelegen kasteel met z’n vele zwarte gekartelde randen en pieken. We maken een paar mooie hikes en een ritje op de motor daar waar de truck niet kan komen. Er zijn best veel toeristen, vooral Chilenen, maar ook de Rotterdamse Niels die een camper heeft gehuurd en een bakkie bij ons doet en een Amerikaan uit Alaska die met z’n Chileense vrouw rond rijdt in een Duitse overlandtruck. Ons buitenlandse nummerbord trekt veel aandacht, maar gelukkig alleen maar in positieve zin.

Na Cerro Castillo houdt het asfalt op en is er alleen nog maar gravel (ripio). Hier begint voor ons de echte Carretera Austral, waar tussen ieder dorpje zo’n 100 km niemandsland ligt, echte wildernis met woeste rivieren, meters hoge bamboe, grote Nalca bladeren (een soort rabarber), los lopende paarden, af en toe een gaucho, gletsjers in de verte, wilde dieren en natuurlijk heel veel wind, maar daar over later meer.

Na twee dagen ripio, met een mooie overnachtingsplek naast een rivier, komen we aan in Rio Tranquilo. Hier stonden we in maart 2020 toen ineens het besef kwam dat we weg moesten wezen en in feite onze reis in vrijheid eindigde. Voor ons dus best een dingetje om hier zomaar weer aan te komen rijden en in feite de draad weer op te pakken. Als we het dorp binnen rijden, zien we gelijk het strand waar we stonden toen gezellig met veel andere overlanders. We draaien het straatje naar het strand in waar alle touroperators van het dorp met hun kantoortje zitten en worden tot ons grote verrassing binnen gehaald met een staande ovatie, de locals springen op, klappen, zwaaien, duimen gaan omhoog, gebaren dat we moeten toeteren, wat we dan ook flink doen en dat alles met een grote glimlach en tranen in de ogen. De angst voor buitenlanders is duidelijk (en gelukkig maar) weer verdwenen en we zijn meer dan welkom, hoe fijn!

Het is er veel drukker dan vorige keer, volle parkeerplaats, veel campers, grote groepen toeristen varen af en aan naar de marmergrotten om de hoek. Allemaal Chilenen, dat dan weer wel. Het lijkt Volendam wel in Corona tijd, ook zwart van de mensen uit eigen land. Ook hier weer veel interesse voor de truck, onze manier van reizen en het buitenlandse nummerbord. Soms laten we de luiken maar gewoon dicht, alsof we niet thuis zijn, de toeloop overweldigt ons gewoon. We zijn blij dat we de highlights hier al gezien hebben en snel verder kunnen naar Lago Leon een gletsjermeer waar we 20 km wandelen en verder niemand tegenkomen. Ik doe er een verlaatte (of is het verlaten) nieuwjaarsduik en het water is er letterlijk ijskoud. Als we na de wandeling terugrijden op de motor naar de truck, moeten we over een zeer fragiele houten brug. Michiel zakt er met z’n achterwiel doorheen, maar het lukt hem net om naar de overkant te komen. Wat ben ik blij dat ik voor de brug al was afgestapt.

De dagen daarna rijden we rond het grootste meer van Chili, het lago General Carrera met z’n prachtige diep blauwe kleurschakeringen. De weg loopt ook hier weer door niemandsland en is uitgehakt uit de steile bergen die diep in het meer eindigen. We zien mooie watervallen, ufo wolken en zonsondergangen met een gouden randje, een vos steekt over, forellen springen uit het water naar de wilde fuchsiabloemknopjes die ik ze toe gooi. Bij Valle Lunar (maanvallei) doen we ook nog een prachtige hike. Het is een soort cowboylandschap, zoiets als monument valley in de USA, in the middle of nowhere. Bizar gevormde stenen en rotsen van rood tot groen tot wit en alles er tussen in. Het is 3 uur berg op zwoegen en daarna nog een uur steil de berg weer af aan de andere kant. Het is opvallend stil die ochtend, de wind is even gaan liggen en dat gebeurt niet vaak. Halverwege de berg op horen we ineens gerommel en als we naar boven kijken, komen daar 7 prachtige grote paarden de berg af galopperen, recht op ons af! We springen snel opzij en ze stuiven ons voorbij met daar achteraan een stoere gaucho op een paard omringt door 4 honden die hem helpen de paarden bij te sturen. Boven ons cirkelen 2 condors in de lucht. Het plaatje is compleet, ik ben op de set van een wild west film! Het zeer memorabele en bijzondere moment wordt opeens lachwekkend als de stoere cowboy in het voorbijgaan met een hoog stemmetje “holahola” (hoihoi) roept, die heeft zeker iets te lang op z’n paard gezeten denk ik en Michiel vraagt waarom ik zo moet lachen.

We hebben een week geleden online tickets geboekt voor de veerboot van Chile Chico naar Puerto Ibanez. Dit maakt ons rondje compleet en scheelt ons 5 dagen terug rijden over dezelfde weg. De boot is daarom gewild en moest dus op tijd gereserveerd worden. Hierdoor kunnen we niet langer in National Park Jeinimeni blijven, waar we best nog hadden willen wandelen. Het is niet anders. Als we aankomen bij de haven zien we de witte koppen alweer op de golven staan. De wind staat weer “aan” en de weersvoorspelling is dat het de rest van week/maand/zomer zo blijft. De veerpont ligt leeg te deinen aan z’n anker en er staat één enkele vrachtauto te wachten, misschien al wel dagen. Op het kantoor van de bootmaatschappij geven ze aan dat de haven gesloten is en dat ze niet weten tot wanneer. We gaan een paar scenario’s af die we kunnen doen, zoals de tickets verzetten en blijven wachten, doorrijden naar Argentinië dat hier 15 km vandaan ligt, of toch 5 dagen terug gaan rijden. Die grens even over is niet meer zo makkelijk, hij is wel open maar vooral het krijgen van een PCR test in zulke afgelegen gebieden valt niet mee. In het ziekenhuis krijgen we te horen dat we dan op z’n vroegst over 4 dagen naar Argentinië kunnen. Plus dat onze import permit bij de Chileense douane ook nog steeds niet goed gekeurd is. De andere optie, terug rijden, is op zich geen straf, maar toch liever met de boot, wat maar 3 uur varen is. We besluiten één dag te wachten om te kijken of de wind gaat liggen en of we dan alsnog mee kunnen naar de overkant.

In het dorp ontmoeten we Christa, zij is een Hollandse die voor de liefde in Chili is gaan wonen 6 jaar geleden. Het klikt meteen en praten zo een uur vol. We hebben het over mijn beroep als psychiatrisch verpleegkundige en zij vertelt o.a. dat ze van Ouddorp komt. Als we gegevens uitwisselen en ik haar achternaam zie, blijkt haar vader één van de patiënten te zijn die ik 10 jaar af en aan verpleegd heb. Wat is de wereld toch klein! Er komen allerlei verhalen los en het triggert zowel bij haar als bij mij zoveel oud zeer dat we allebei een slechte nacht hebben. Via vriendin en oudcollega Mirjam hoor ik nog wat concrete info over Christa’s vader, waarvan ik vind dat ze dat moet weten. We gaan bij haar langs voor een bakkie en zitten vervolgens nog uren te praten. Alsof het zo moest zijn dat ik haar na al die jaren (haar vader is al 11 jaar overleden) vertel dat haar vader altijd veel berouw en spijt uitsprak en zich terdege bewust was van de pijn en het verdriet die zijn ziekte veroorzaakte. Dit had hij naar haar nooit uitgesproken, waarop zij het contact uiteindelijk verbrak en hem daarna nooit meer zag. Een bijzondere en emotionele ontmoeting. Ik hoop dat ze het een plek kan geven. Met tegenzin nemen we afscheid en varen we die middag alsnog met de veerpont mee, de storm is net genoeg gaan liggen om weer verder te kunnen zowel op het grote meer als in m’n hoofd.