Afgelopen twee weken hebben we af en aan nog bij de familie Cabezas in Villa Mañihuales doorgebracht om uiteindelijk toch echt vaarwel te zeggen. Zoals Monique en Sjors (fellowoverlanders) altijd zeggen, zodra mensen je de weg gaan vragen in een dorp, wordt het tijd om te vertrekken, en aangezien dit al een paar keer gebeurd was als ik met Picho de hond liep te wandelen, hebben we een datum geprikt “to continue the roadtrip to the north”.

Maar first things first, onze administratie moet op orde. We willen duidelijkheid over de einddatum van onze tijdelijke invoervergunningen voor de motor en de truck want dan weten we hoe lang we nog in Chili kunnen blijven. Dus terug naar het zuiden, naar Coyhaique waar het kantoor van de douane zit. Eénmaal daar krijgen we binnen 5 minuten de papieren waar we al weken op zitten te wachten, met daarop de stempel “28-02-2022”, zo simpel kan het soms zijn. Opgelucht gaan we lekker lunchen en eten we churrascos (broodjes gegrild vlees) con palta (met avocado) bij een picada, een algemeen woord voor “het beste eettentje in een dorp”, met drie “ B’s”, bonito, bueno y barrato! (mooi, goed en goedkoop), handig die inside information van Claudio. Daarna laten we de al jaren bestaande barst in de voorruit eindelijk plakken bij een garage om nog verder scheuren te voorkomen en gaan we langs bij Kaufman, de Mercedes handelaar, waar we ondertussen kind aan huis zijn en altijd vertrekken met ijsjes, pennen, petjes, sleutelhangers en af en toe weer een volgend onderdeel, ze zijn er weg van de truck.

Om het regelwerk met het aangename te verenigen gaan we ook nog een paar dagen naar Lago Paloma, zo’n 50 km ten zuiden van Coyhaique. Daar staan we prachtig tussen de hoge bergen op een strand aan de rand van het meer. We kijken in de verte tegen de eeuwige sneeuw op Cerro Castillo en het is uitzonderlijk heerlijk weer, zonnig, warm en een klein briesje. Perfect om eindelijk ons zeilbootje uit te proberen dat al 2,5 jaar ongebruikt in de truck ligt. Tijdens het uitpakken en opblazen (met een elektrische pomp via de nieuwe startaccu’s een makkie) blijkt dattie er nog perfect uitziet en we hebben er twee dagen veel plezier mee. Pas de derde dag begrijp ik weer waarom hier verder helemaal geen zeilboten zijn en waarom alle bomen hier één kant op groeien. De wind staat weer aan zoals gebruikelijk in Patagonië, daarbij regent het ook en liggen de bergen verscholen tussen de dikke sluiers wolken. Tijd om nog een laatste weekend in Villa Mañihuales door te brengen en de paardenraces te gaan bekijken.

Ondertussen hebben we veel app contact met overlanders die allemaal weer terug komen naar Zuid Amerika om hun reis te vervolgen, geweldig! Samantha en Jochen, een stel uit Antwerpen waarmee we onze reis in Uruguay begonnen met een paar gezellige avonden bij de BBQ, treffen we in Puerto Aysen waar ze in een hostel verblijven. Ze hebben net hun wagen uit de stalling bij de douane opgepikt en gaan na een grondige beurt bij de garage ook weer op pad. We kletsen zo een regenachtige dag weg en zij weten als geen ander hoe het voelde twee jaar geleden om ineens je droomreis te moeten opgeven. Ook Ad en Annemarie hebben vast gezeten in Chili, 4 maanden zelfs voordat ze terug gingen naar Nederland in 2020. We ontmoetten elkaar ooit in Argentinië en hebben al die tijd contact gehouden. Zij rijden nu van noord naar zuid en kienen het zo uit dat ze gezellig mee kunnen naar de paardenraces in “ons” dorp. We hebben zoveel te bepraten dat ze de volgende dag nog een keer langs komen. We krijgen veel tips en roadmaps van de plekken waar wij naar onderweg gaan, heel fijn en ook heel gezellig! Peter (van de rode brandweerwagen) lukt het ook om terug te komen en arriveerde gisteren in Santiago (helaas zonder Francien deze keer), en Ute en Ralph zijn ook gisteren herenigd met hun Duitse Unimog in Buenos Aires. We hopen ze één dezer weken, maanden, jaren ergens weer live tegen te komen!

We navelen langzaam af bij de familie. Claudio wil ons nog zoveel laten zien en proeven, maar heeft het ook druk met al z’n projecten, werk, brandweer en zorg voor zieke familieleden. Hij neemt ons nog een middag mee naar Puente Piedra, een mooie uitgesleten kloof bij een riviertje diep in het bos, dat we zelf nooit gevonden zouden hebben. We moeten over privé land, door een soort oerwoudbos en drie keer een koude rivier door die vrij hard stroomt en ook al komt het water maar tot m’n knieën moet ik iedere stap voorzichtig en bedachtzaam zetten om niet onderuit te gaan. Op de terugweg met de auto door het woud komen we één tegenligger tegen en Claudio, die iedereen lijkt te kennen, stopt midden op de weg en koopt van de bestuurder een kilo locos (abalones, normaliter zeer prijzige schelpdieren) die ik op m’n schoot geworpen krijg op de achterbank. Ook schuift er even later nog een liftster bij want vrouwen laat je niet langs de kant van de weg staan, ook niet in Coronatijd volgens Claudio.

De paardenraces is een happening vooral voor het mannelijk deel van het dorp. Daar worden de laatste roddels uitgewisseld, veel gepraat over paarden, alcohol gedronken uit leren wijnzakken en vooral veel gegokt met flinke smakken geld. Het vindt plaats net even buiten het dorp op een afgelegen weiland op twee banen naast elkaar waar twee paarden per keer tegen elkaar om het hardst naar het eind rennen. Dit duurt ongeveer 7 seconden en gebeurt 1x per uur. De rest van de tijd worden de paarden gepresenteerd door een rondje langs het publiek te stappen, de uitreiking van de beker, het uitwisselen van geld van de verliezers naar de winnaars en nog wat andere gokspelletjes onderling. Overal staan mannen met gevouwen pesos biljetten te zwaaien. Er hangt een echte cowboysfeer. De mannen lopen veelal in poncho’s, met een leren hoed op en karakteristieke O-benen. De paarden zijn prachtig, groot, vol energie, alert, oren naar voren en enorm gespierd, ze worden met twee man in bedwang gehouden.

We komen er achter zo ondertussen best wat mensen te kennen, en omhelzen en zoenen her en der familie en bekenden. Annemarie en Ad die we daarvoor nog netjes met een Hollands corona elleboogje begroetten, worden daar ook gewoon mee-omhelst en mee-gezoend omdat ze met ons mee zijn, hahaha, zo grappig. Helaas is het een koude, winderige en natte dag en na twee keer een uur wachten op die paar seconden spanning, hebben we het wel gezien en wandelen we terug naar het dorp, met een leuk Chileens vlaggetje als aandenken.

Thuis koken over en weer nog wat lekkere maaltijden voor elkaar. Ik maak wraps en leer papa Cabezas hoe je die oprolt, hij is niet heel enthousiast, maar moet toch lachen om het eindresultaat, “aaahaaa opvouwen net als een gauchoheuptasje” roept hij uit. De pasta met perzik en gebrande amandelen valt meer in de smaak, hoewel het gebruik van gekookt fruit in je warme maaltijd hier zeer ongewoon is. Claudio maakt rauwe appelmoes met heel veel kaneel, kilo’s zalm op verschillende manieren klaargemaakt, gebraden varkensribbetjes, super lekkere pebre (Chileense salsa) en salades met onder andere veel knoflook, citroensap en koriander. Natuurlijk altijd geserveerd met overheerlijke Chileense wijnen. De maaltijden zijn precies zoals we het lekker vinden, zeer goed van smaak, gezellig en ongedwongen. Claudio legt alles met veel geduld en in goed Engels uit, we leren veel Spaans, hebben het over onze verschillende culturen, gebruiken en politiek, en meestal gaan we pas na twaalven naar bed.

De laatste dagen helpen we mee met nog wat klusjes om het huis, we plukken 15 kg kersen, maaien het gras en doen ook nog wat klusjes aan de truck. We worden bedolven onder de cadeautjes, grote potten heerlijke kersenjam, lappen zalm, mooie blinkers en dik sim om zelf zalm mee te gaan vangen, een echte matebeker van kalebas en een gaucho mes voor Michiel inclusief les hoe hij ‘m moet slijpen op een wetsteen wat best een uitdaging is na een paar flessen wijn! Wij trakteren een taart en brengen er ook nog één langs bij Don Juan en Ana als afscheid. Ik knuffel nog een laatste keer met Picho en Maya, de honden en Russio en Russia, de katten. La gente pequeña (de kleine mensen), zoals als papa Cabezas ze zo mooi noemt. We omhelzen mama, papa en Claudio en bedanken nogmaals voor alle hulp, gastvrijheid en mooie tijd die we hier gehad hebben. We zullen het nooit vergeten en hopen ze zeker terug te zien. Zwaaiend rijden we Villa Mañihuales uit, het lieve dorpje in één van de mooiste groene valleien van Patagonië tussen de besneeuwde bergtoppen, met z’n paardengetrappel, gaucho’s, herkenbare vogelgeluiden, twee rivieren vol forel en zalm, los lopend schaap in de straat, gekleurde huisjes, vele supermarktjes, ons wandelpad achter het dorp, fijn zwemmen in de rivier, onvindbare geldautomaat, mensen die altijd gedag zeggen, alle honden die jaloers blaffen vanachter hun tuinhek als ik gezellig met Picho voorbij wandel, volle kersenbomen, kayakmeer, paardenraces, bloeiend verenigingsleven, toegewijde 7^e compagnie brandweerkorps die vrijwillig hun werk doen, onze veilige plek ver weg van huis, en de Carretera Austral die als hoofdader door het dorp loopt en waarover wij onze weg vervolgen naar het noorden. Op naar Alaska!!