Een zeer afwisselende episode met veel verschillende landschappen zoals de Puna (hoogvlakte), een zandduinen gebied, de Humahuaca kloof met z’n mooie dorpjes, regenwoud, de Chaco (duizend km vlakheid met alleen maar stekelbosjes), één van de grootste moerassen van Zuid Amerika, het landbouwhart met veel katoen, mais en quinoa en de rivierendelta van de grote rivier de Paraná.

Maar eerst zijn we in Salta, waar we genieten van wat het stadse leven te bieden heeft. Zoals heerlijke uitgebreide lunches, van sushi tot Andeaanse tortilla’s en van alles er tussen in. Voor nog geen 7,50 euro pp kun je hier zeer compleet (soms zelfs onbeperkt) uit eten inclusief fles wijn of liter bier! Verder halen we ons culturele hart op in het archeologisch museum waar zich 3 mummies van de door Inca’s geofferde kinderen in zeer goede staat bevinden (creepy!) en in het museum van contemporary art waar moderne beschilderde poncho’s te zien zijn. Ook bezoeken we een paar kerken en verder natuurlijk de kapper, schoenenwinkels en souvenirshops. We laten de was doen bij een lavanderia en de lasser mag zijn kunsten loslaten op een afgebroken luchttankje. Zo ondersteunen we de plaatselijke economie nog een beetje. Op de stadscamping komen we veel andere overlanders tegen, wat altijd leuk is. De Duitse Gesa en Tosh reizen met een giga MANtruck waar wij zelfs steil van achterover vallen, en de Franse Olivier en z’n gezin delen hun vreugde na het vinden van nieuwe schokbrekers, nu hoeven ze niet naar huis te vliegen. Ook Zwitsers Diana en Sebastiaan komen nog een dagje aanwaaien en zij kunnen ons enthousiast warm maken voor de vijfdaagse route over de Puna die wij overgeslagen hebben, maar hun niet. Komt op de lijst voor de volgende etappe.

Ja zeker de volgende etappe is bekend (tromgeroffel……..). We gaan de truck stallen in Uruguay omdat daar een vertrouwd en bekend adres is en omdat vooral ik ook nog wat anders wil zien dan alleen maar kale hoge bergen. Half juni zullen we dan naar huis vliegen en een paar maanden werken om de reispot weer aan te vullen. Eind oktober vliegen we terug en rijden we via Argentinië naar het noorden van Chili, dan via Bolivia en Paraguay naar Brazilië om daar een aantal maanden rond te reizen. En dan…. weer naar huis om iedereen weer te zien en een paar maanden werken.

Maar omdat Michiel er helemaal weg van is en ik het natuurlijk ook best mooi vind, gaan we nu eerst nog een rondje van 10 dagen de hoogte in voordat we richting Uruguay gaan. De weg omhoog van Salta naar San Antonio rijden we in twee dagen i.p.v. van één, zodat ik langzaam kan wennen aan de ijle lucht. Het valt niet mee om voldoende diesel te tanken aangezien dit er of niet is of als het er is krijgen we maar een beetje, de reden waarom weten we nog steeds niet. Na 5 tankstations hebben we 187 liter bij elkaar gesprokkeld, daar komen we wel een eindje mee. We overnachten in een piepklein dorpje met een hele grote school en worden verwelkomt door pater Walter Medina die het dorp economisch laat floreren door als tussenstop te fungeren (met een openbaar toilet, een restaurantje en zelfgemaakte souvenirs) voor de bussen toeristen die onderweg zijn naar de Salinas Grande, een grote zoutvlakte 200 km verderop. De camper staat al snel vol nieuwsgierige kinderen en we proberen hun vele vragen zo goed mogelijk te beantwoorden.

De volgende dag naar de grote zoutvlakte waar we op mogen rijden met de truck zolang er een gids op een brommertje voor rijdt. Het ziet er spectaculair en oneindig uit zo’n witte wereld en de gids maakt leuke en rare perspectief foto’s van ons. Als we ‘s ochtends wakker worden, is het er -9 graden, zeer toepasselijk bij de ijzige kleur om ons heen. Gelukkig warmt het overdag weer op naar een aangename graad of 20. Verder over de eenzame lege ripioweg waar we maar twee auto’s tegenkomen met allebei een lekke band. We helpen er één met onze krik, omdat die van hun niet werkt. Het gezin is superblij dat ze eindelijk weer verder kunnen. Als we uren verder in een dorpje de plaatselijke markt bezoeken, worden we veel bekeken, nagewezen en besproken. Michiel’s lengte en mijn blonde haar trekken duidelijk de aandacht bij de indiaanse bevolking. Even wennen voor ons ook dat we niet meer lekker “wegmengen” in de Europees uitziende bevolking in de rest van Argentinië.

Ons visum voor Argentinië loopt op z’n eindje, maar we zijn er nog niet klaar, het is nog zo’n 2000 kilometer naar Uruguay. Dus doen we een “borderrun” naar Bolivia en blijven een weekendje in Tupiza, een leuk stadje waar veel toeristische tripjes vandaan vertrekken voor backpackers naar Salar de Uyuni (ook een grote zoutvlakte). De sfeer is er heel anders dan in Argentinië, niet persé leuker of slechter, gewoon anders en het smaakt naar meer. Overal rijden tuktuks (die er overigens 13 jaar geleden nog niet waren volgens Michiel, die hier toen een paar weken rond gereisd heeft), de vrouwen dragen hun haar in twee lange vlechten en hebben vaak een bolhoedje op en meerdere lagen rokjes aan en we eten tamales (een soort maisoliebol) gevuld met lamavlees. We zien er de maansverduistering en maken een mooie wandeltocht door een prachtige kloof. Daarna rijden we weer terug Argentinië in, krijgen we een nieuw visum en kunnen we weer even vooruit. Het klinkt eenvoudig zo’n grensovergang, maar het is goed opletten of alle stempels en documenten kloppen en of we alle loketjes (een stuk of 6) hebben gehad. Zo staat op de heenweg ineens de naam van de vorige eigenaar van de truck op de importvergunning, blijkbaar stond die nog in het Boliviaanse computersysteem aan het nummerbord gekoppeld en op de terugweg is onze nationaliteit ineens Duits (vaak denken locals dat we Duitsers zijn, vanwege de truck). Dus geven we de papieren weer netjes terug en gelukkig kunnen we genoeg begrijpelijk maken wat er fout is gegaan, en wordt het aangepast. Qua Corona is het allemaal een stuk eenvoudiger geworden, geen PCR test, geen QR codes en geen extra formulieren meer. Vlakbij de grensovergang is trouwens het einde van de befaamde Ruta 40, Ushuaia ligt 5080 km zuidelijker. Als we een foto maken bij het eindpuntbord, komen we Lisa en Bauti van de “Simbala expedition” tegen met hun mooie Renaultje, 3 jaar nadat we ze bij het beginpunt hebben leren kennen! Wow, wat een toeval! Ook zij zijn onderweg richting noorden en hopen ooit Alaska te bereiken net als ons. Wie weet zien we ze daar weer.

De eerste stop aan de Argentinië kant is in een soort zandduinen gebied met een meertje. Als het aan het eind van de middag begint te schemeren (het is hier al om 18.00 donker, de kortste dag is over drie weken) zie ik vanuit m’n ooghoek ineens wat wegspringen op de rotsen vlakbij waar we overnachten. Ik ga op verkenningstocht en het blijken Viscachas, een soort grote knuffelkonijnen met een lange staart, Chinchillas in het Nederlands. Nu ik weet waar ik op moet letten zie ik er tientallen, ze zijn echt supergrappig om te zien, ze springen van rots naar rots, en waarschuwen elkaar met hoge piepgeluidjes. ‘s Ochtends is het weer erg koud en ligt er ijs op het meer. In een boom naast de truck blijkt een uil te zitten en er vliegen felgroene kletsende parkieten langs de duinen.

De dagen daarna verkennen we de lieve karakteristieke dorpjes in de Humahuacakloof, ook weer door prachtige multicolorbergen omgeven en klimmen we een laatste keer tot grote hoogte (4350 meter) naar een mooi uitzichtpunt met de truck. Daar helpt McGyverMichiel nog een gezin met een kapotte brandstofleiding aan een paar slangeklemmetjes en een rubber slangetje zodat ze ook weer verder kunnen. Met vele dankbetuigingen, omhelzingen en een uitnodiging om te komen eten nemen ze afscheid. Het is nog steeds prachtig nazomerweer en we genieten van de levendige terrasjes, dorpspleinen met souvenirkraampjes en dansvoorstellingen en wandelingen in de omgeving. We sluiten de 10 dagen af met een bezoek aan de Thermas del Rey, natuurlijke warmwaterbronnen waar we heerlijk een avondje in weken. Maar dan is het echt tijd om richting Uruguay te gaan rijden en we dalen af naar de platte lage Chako, waar het steeds groener en natter wordt maar tegelijkertijd ook grauwer en grijzer, want sinds maanden zien we weer eens regen. Het blijkt geen goede combi met de lange, saaie 1200 kilometer waar we vier dagen over doen en we worden er allebei chagrijnig van. Wel slaap ik eindelijk goed nu er weer voldoende zuurstof is en droom ik gek genoeg ook weer meer.

Even ziet het er naar uit dat we ook niet naar Iberá kunnen, het nationale park met één van de grootste moerasgebieden in Zuid Amerika en dus veel dieren. De kleiweg er naar toe van 120 km verandert namelijk in een modderglijbaan tijdens en na regen en is dan verboden gebied. Gelukkig stopt het met regenen als we bij de afslag aankomen en lukt het net om de weg te berijden. Wel doen we er zo’n 4 uur over, met af en toe een uitglijder en heel veel hobbels en gaten. Het is één van de slechtste wegen ooit en het is een wonder dat er niets kapot is als we aankomen. Maar het is de moeite waard, we zien er veel dieren tijdens onze wandelingen en een boottocht die we er maken zoals, struisvogels, kaaimannen, capibara’s (een soort reuzecavia’s), verschillende soorten herten, everzwijnen, een otter en heel veel verschillende vogels. Als we na het weekend dezelfde weg weer terug rijden, is deze helemaal opgedroogd, een stuk beter begaanbaar en binnen twee uurtjes zijn we terug op het asfalt waar we aan de laatste 800 km met de truck beginnen.

We zijn ondertussen zwaar verliefd op Argentinië na in totaal een jaar rond rijden. Wat is dit een veelzijdig en prachtig mooi land, super relaxed en makkelijk te bereizen. Overal kun je vrij kamperen of kiezen voor een (bijna) gratis municipal camping met BBQ’s en douches of de goed georganiseerde YPF benzinestations met restaurant, schone toiletten en soms zelfs gratis douches waar je ook mag overnachten. Niemand stoort zich aan ons, niemand doet vervelend in tegendeel de mensen zijn oprecht enthousiast, geïnteresseerd en verwelkomend. We hebben ons nog nooit zó veilig, welkom en vrij gevoeld in een land. Tuurlijk is het wel eens lastig om aan diesel of geld te komen, en is het verdrietig om te zien dat de economie hier naar de ratskadee gaat met een megahoge inflatie en alle gevolgen van dien voor de vriendelijke, hard werkende bevolking. Maar desondanks blijven ze goed gestemd en vooral ook creatief in het zo leuk mogelijk maken van hun leven. Maar ook blij zijn voor anderen zoals ons, die geboren zijn in gouden bedjes, ons dagelijks feliciteren dat onze droom waarheid is geworden en niet jaloers zijn maar inspiratie halen uit de ontmoeting om ook voor hun droom te gaan. Dat maakt dat we ons iets minder opgelaten en schandelijk bevoorrecht voelen dat wij hier zo luxe rondrijden in ons heerlijk huis met iedere dag een andere uitzicht. Argentinië is fantastisch, ga er zeker heen, je bent van harte welkom!