Waar we er vorige episode 3 dagen over deden om van de Andes naar Uruguay te komen, doen we nu meer dan 3 weken over de terugweg, zo’n 1500 km. Er is niet bijster veel meer te zien aan de vlakke landbouwgronden onderweg, maar nu schijnt de zon, het is warm (soms zelfs té en blijven we hangen op campings met zwembaden of aan een rivier), we hebben alle tijd en er blijkt toch meer te zien dan we dachten.

We beginnen in de eerste stad over de grens, die we overigens in een makkelijk uurtje zo over gaan zonder de truck te hoeven verlaten. Gualeguaychu heet de stad, een naam die je niet hoeft te onthouden (ik zoek hem nu net ook weer op op google maps, want hij is gewoon niet te onthouden, én niet uit te spreken trouwens), en je hoeft er ook niet heen, niks te zien, niks te doen, dus vergeten maar. Wij moeten er wel heen om geld, diesel en boodschappen te scoren, simkaart voor internet hebben we nog en die werkt ook gelijk weer gelukkig.

We slaan stijl achterover van de voor ons zeer gunstige wisselkoers van de Argentijnse peso. Argentinië heeft dit jaar een inflatie van 100%! Supertriest voor de mensen hier die hun spaarcenten in waarde zien kelderen. Daarbij vergeleken is de inflatie in Europa een lachertje. Voor ons betekent het echter dat het levensonderhoud hier 4 á 5 x goedkoper is dan in Nederland, dat geldt voor brandstof, boodschappen, uit eten, campings enz….Echter onderdelen voor de truck, elektrische apparaten, kleding, schoenen en geïmporteerde spullen zijn hier net zo duur en voor een doosje Paracetamol betaal ik zelfs 5x meer dan in Nederland. Gekkigheid en klote voor de Argentijnen. Het valt ook echt wel op dat de sfeer minder ongedwongen is dan vorige keer, mensen hebben duidelijk zorgen en spreken die nu ook meer uit. De vrolijkheid en de volkseigenschap er het beste van maken hebben blijkbaar toch zo hun grenzen.

Gelukkig is daar nog het WK voetbal dat afleiding biedt. Voetbal is hier verheven tot een religie en daar draagt de Argentijnse beste voetballer ooit, Lionel Messi die bij ieder van zijn vele doelpunten een kruisje slaat en god een kusje stuurt, aardig aan bij. Niet voor niets scheelt zijn naam slechts 2 letters van het woord “Messias”, en zo wordt hij hier ook echt gezien. Overal worden voetbalshirts met zijn naam en nummer verkocht en iedereen draagt die ook dagelijks. Het straatbeeld afgelopen weken is zeer “wit/blauw” gestreept en iedereen is nummer 10, mannen én vrouwen én kinderen.

Wij vinden voetbal een overgewaardeerd spelletje, maar zoals het in Argentinië beleefd wordt, is het verheven tot een cultuur, en daar houden we wel van. Dus zorgen we iedere wedstrijd dat we een leuke kroeg vinden en installeren we ons op tijd om de heilige mis mee te maken en mee te juichen als de commentator weer eufoor “MEEEEESSSSSIIIIIIII!!!!!!” schreeuwt. Michiel enigszins obstinaat in z’n shirt waar “Holland” op staat en ik met een Argentijns vlaggetje, omdat ik echt hoop dat ze wereldkampioen worden, dat zou ik nou zo leuk vinden voor de Argentijnen. Dat het daarvoor zelfs nodig was “Naranja Mechanica”, zoals het Nederlands elftal hier genoemd wordt, te verslaan, vind ik dan ook helemaal niet erg. Spannend was het wel!

Gelukkig ontmoeten we nog genoeg vrolijke, enthousiaste en geïnteresseerde mensen en dat maakt de reis ook zo leuk. Zo ook Hugo, bij onze volgende stop op een camping aan een mooie rivier. Hij is jager en staat ieder weekend hier op de camping om ‘s nachts te jagen op vissen, konijnen, herten enz…., hij biedt ons vlees aan van een carpincho, of te wel een capibara, of te wel een waterzwijn. Ik wist niet eens dat je die kan eten. Beleefd slaan we z’n aanbod af. Hij is weg van de truck en van Michiel, ze kunnen elkaar nauwelijks verstaan, maar babbelen toch heel wat af, zo grappig. Er komen sowieso veel mensen voorbij voor een praatje en om foto’s te maken van de truck, lekker in campingoutfit of blote bast, het is heerlijk weer. Plots duiken er ook twee keurige dames op met een oudere welgeklede man. De ene dame is hoofd van toerisme van het dorp 10 km verderop, de andere fotografe en de man blijkt de burgemeester die te horen heeft gekregen dat er buitenlandse toeristen verblijven op de camping, blijkbaar een bijzonderheid. We worden officieel welkom geheten en uitgenodigd om naar het fiesta de Choripan, een festival met muziek en in teken van de typische broodjes bbqworst, te komen de volgende dag in het dorp. Met grote honger verschijnen we daar tegen lunchtijd maar blijkt het pas rond negenen ‘s avonds te beginnen. Ons Spaans is blijkbaar nog steeds niet goed genoeg, hahaha. Gelukkig wijst iemand ons naar een goede Parrilla (BBQrestaurant) verderop die wel open is en doen we ons te goed aan heerlijke malse koteletten en een grote schaal verse aardbeien met creme fraiche als toetje.

Het eten in Argentinië is niet heel erg verrassend meer, de keuze is pasta, pizza of grote stukken vlees met patat óf sla (niet én, gek genoeg) met vooraf empanada’s en als toetje flan (karamel pudding) of fruit. Nou kunnen we gelukkig goed leven met grote stukken vlees en een salade, en dat kunnen ze hier zo lekker maken dat we nauwelijks meer zelf koken of bbq-en. Voor de prijs hoeven we het, zoals eerder vermeld, echt niet te laten, we zijn nog niet meer dan 7,50 euro pp kwijt geweest voor drie gangen menu’s inclusief drank! Wat een feest. Lekkere tussendoortjes hier zijn chipas (kaasbroodjes), medialunas (halve maantjes of wel croissantjes), gevulde churros, pie de lemon (limoentaart met merengue) en tabla de picadas (kaas/worstplankje). Lekker brood blijft moeilijk te vinden, dus onze dagelijkse havermoutpap blijft er in als ontbijt.

Uiteraard moet er met al dat lekkere eten met her en der een wijntje of biertje ook bewogen worden. Nou dat is nog steeds wel een dingetje bij mij, meer dan 5 km wandelen zit er helaas nog niet in met m’n gewaggel, hoewel het steeds een beetje beter gaat. Daarnaast doet de temperatuur van rond de 35 graden ons ook niet echt aansporen tot actie, zwemmen blijft daarom de grote favoriet en daar kiezen we de verblijfplekken dan ook op uit. Omdat de zomer nog niet officieel is begonnen, staan nog veel zwembaden echter leeg. Zo ook bij de gemeente camping in Cordoba, wat echt heel jammer is, aangezien er net een hittegolf van start gaat met temperaturen die richting de 40 gaan. Geen weer voor een stadsbezoek helaas en we bezoeken vooral musea, ijssalons en bars met airco, van de stad zelf krijgen we weinig mee. Het bruisende studentenleven waar Cordoba om bekend staat, gebeurt vooral ‘s nachts wanneer wij uitgeteld en versleten liggen weg te zweten in een oververhitte camper. Als onze weerapps aangeven dat er volgende week nog een hittegolf (met dagen van 44!) aankomt in de regio waar we door heen moeten om bij de Andes te geraken, zijn we er even klaar mee. Gelukkig blijkt er vlakbij Cordoba een klein gebiedje met bergen te liggen. Dus rijden we snel omhoog bij de Sierras Chicas op zoek naar wat verkoeling.

Daar is het gelukkig inderdaad iets koeler en blijkt er ook van alles te doen en te beleven, dus blijven we 12 dagen en leven we weer helemaal op. Michiel maakt een paar mooie hikes, beklimt een berg en pakt af en toe z’n mountainbike voor een lekkere tour. Samen bezoeken we nog twee verrassend leuke musea met allerlei verzamelde verzamelingen, van dieren, mummies en muziekinstrumenten (vind ik vooral leuk) tot platenspelers, radio’s en oude speerpunten (vindt vooral Michiel leuk), en oude fietsen, motoren en auto’s, maar ook trouwjurken, tandartsstoelen en weefgetouwen om nog maar wat te noemen. We gaan naar Parque National Quebrada del condoritos, een mooie kloof waar jonge condors vliegles krijgen van hun ouders en waar kleine vogeltjes onbevreesd in en uit de camper vliegen en deze ontdoen van alle losliggende kruimels. We rijden met de truck een paar prachtige maar zeer steile en smalle bergweggetjes, spannend en avontuurlijk, helemaal als we een bruggetje tegenkomen waarvan we niet zeker weten of hier 12 ton overheen kan rijden, maar het lukt! Ook met de motor doen we een paar tochten langs o.a. mooie Italiaanse villa’s fraai gelegen in de bergen en een rokerij om wat gerookte kaas en worst (en een heerlijke appelchutney) te kopen. De verkoopster is zo blij met buitenlandse toeristen dat we ook hier weer een hele fotosessie ondergaan en op Instagram te kijk staan met onze gescoorde lekkernijen.

In Capilla del Monte, een hippiestadje waar in het verleden veel ufosightings zijn geweest waar ze qua toerisme nog steeds op teren, vinden we een hele leuke boerderijcamping met veel dieren en een groot zwembad gevuld met bronwater uit de bron die een eindje verder uit de grond omhoog welt. Er staan megadikke prachtige platanen die voor lekker veel schaduw zorgen, er is een grote moestuin met geurende venkel en mooie paars bloeiende uienbollen. Jonge geitjes sabbelen aan m’n vingers, de pauwen tonen trots hun waaiers van veren en schreeuwen er af en toe op los, er lopen grappige lama’s en als ik hard nies, begin met gitaarspelen of als Michiel op de truck timmert met klussen protesteren de 10 kalkoenen met een geschrokken en luid “kloekloekloe”, zo lachwekkend. De honden willen onvermoeibaar met stokken spelen en de katten willen alleen maar leverworst en houden helaas niet van kroelen. Ik heb m’n hangstoel aan een olijfboom gehangen, zwem af en toe een paar baantjes en wonderlijk genoeg weet Juan de eigenaar, altijd de juiste loungemuziek aan te zetten en dan ook nog eens niet te hard, wat in zuid Amerika een unicum is! Ik wandel in het dorp langs de vele hippie winkeltjes met 1000 soorten wierook, zelfgehaakte windvangers, selfhealboeken (zelfs een boek van Wim Hof ligt er, “become strong happy and healthy”) en alle mogelijke helende edelstenen. Ik vind er niks van mijn gading, blijkbaar voel ik me happy en heel genoeg. Gelukkig ook veel reformwinkels en daardoor lekkere noten, rozijnen en volkorenbrood. ‘s Avonds BBQ-en we en zo zijn er plots weer 6 dagen voorbij. We bezoeken nog een paar oude indianengrotten en het lukt gelukkig om daar een mooi rondje te wandelen, het doet ons denken aan Ayersrock in Australië, van die rode gladde overhangende grote rotsen. Na zonsondergang zijn de rotsen nog steeds warm en zien we her en der wilde cavia’s lopen. De laatste dag hier kijken we Nederland-Argentinië samen met de Argentijnen ondanks dat we van meerdere kanten waarschuwingen en krantenartikelen met het advies krijgen (uit Nederland) om dit niet te doen, omdat de gemoederen nogal op zouden kunnen lopen als ze verliezen. Maar het loopt gelukkig goed af, het wordt een mooi feestje dat samenvalt met de opening van het toeristenseizoen die avond en we vermaken ons kostelijk op het terras aan het centrale plein in het dorpje, waar het niet uitmaakt of je een hippie, travestiet, voetbalsupporter, gaucho, traditionele danser, Nederlander en/of toerist bent. Waar mensen tot diep in de nacht in hun bikini en korte broek lopen omdat het wederom zo’n zwoele avond is. Waar creoolse muziek klinkt en mensen spontaan opstaan van het terras, hun slippers uitschoppen en samen op hun blote voeten dansen of er nooit meer iets anders bestaat. Wat een heerlijke afsluiting van onze dagen in de Sierras Chicas.

De volgende twee dagen zijn saai, lang en heet als we weer door het lage, vlakke landbouwgebied rijden richting westen. We moeten weer door meerdere politiecontroles, meestal mogen we door, de agenten kijken meer op hun telefoon dan naar de weg. We worden 2x aangehouden. Eerst bij de provinciegrens waar we ons citrusfruit in moeten leveren, de appels en al het andere eten mag wel mee. De tweede keer omdat we geen gordel om hebben. De discussie die volgt gaat uiteindelijk voornamelijk over voetbal en als ze horen dat we uit Nederland komen, moeten ze hard lachen en mogen we gewoon door, hahaha. Aan het einde van dag twee zien we ineens donkere schimmen met wolken er boven aan de horizon. De Andes! Yes! Here we come!