Het laatste verhaal alweer van deze episode. Wow wat is dat snel gegaan, wat was het weer leuk en wat is het toch ook weer fijn om naar huis te gaan! We ruiken de stal, zoals m’n moeder altijd zegt als we aan het eind van een reis haast krijgen om naar het eindpunt te rijden. Maar eerst beleven we nog een maand van alles in het zuiden van Brazilië, dat steeds meer aanvoelt als Europa met z’n voornamelijk Duitse (maar ook veel Italiaanse) immigranten die hun stempel drukken op het landschap met hun vakwerkhuizen en gemillimeterde gazons en waar de bomen, naarmate we steeds zuidelijker komen, zich momenteel tooien in mooie herfstkleuren en we steeds minder palmbomen en andere exotische zaken tegenkomen.

Als we uit Rio vertrekken eind april, rijden we hetzelfde stuk richting Sao Paulo op ons gemak in 10 dagen langs de prachtige Costa Verde terug. We kamperen aan en zelfs óp mooie, rustige stranden met grote rotsen, wit zand, doorzichtige zee met grote golven, palmbomen, weinig mensen, geen badpak nodig, fregatvogels die boven ons zweven, eilandjes in de verte, af en toe een zeilboot of een groepje dolfijnen, bergen met jungle op de achtergrond, prachtig weer, een parasolletje, fel gekleurde sapjes met ijsblokjes en een rietje. Van die perfecte dagen, van af en toe zwemmen, zonnen, boek lezen, kaascrackertje eten, mensen kijken en een dutje doen. ‘s Avonds vliegen er vuurvliegjes om de truck. Ik vind een bot wat ik helemaal niet thuis kan brengen, heel apart van vorm, een soort waaier met allemaal uitstekende punten. Het blijkt van een zeeschildpad, wat een bijzondere vondst!

Ook stoppen we weer in Paraty en parkeren voor een aantal nachten aan het kanaal door het dorp dat eindigt in de zee vol kleurige bootjes die toeristen naar afgelegen stranden brengen. Een goede plek om ons eigen bootje op te pompen en zo’n afgelegen strand te bezoeken, motortje er op en gaan, een leuke dag op de baai met af en toe een vliegende vis waarvan er één net niet in de boot belandt.

We gaan een aantal keer uit eten met heerlijke cocktails er bij en iedere avond halen we in het dorp een toetje bij één van de dessertkarren, een grote bak op wielen vol lekkere taartjes, bonbons en kokoskoekjes.

Op de parkeerplaats is genoeg ruimte om wat klussen aan de truck te doen. Zo halen we het behang van de twee grote luiken, dat door de regen toch wel wat verkleurd is en lelijk is geworden. Hierbij valt één van de grote ramen 2 meter naar beneden op de stenen kapot, oh neeeeeee, die hebben ze nergens in zuid Amerika! Wat zonde! Na de eerste schrik blijkt het gelukkig mee te vallen, het plexiglas is dubbelwandig en alleen de buitenste wand is van onder naar boven gescheurd. Michiel kit de scheur dicht. Het verdient geen schoonheidsprijs en opvallend is dat veel Brazilianen de laatste tijd vragen of we uit Argentinië komen, het land van de aftandse en oude, (maar in mijn ogen prachtige) campers, maar het werkt, we zijn weer waterdicht.

We bezoeken de 10 km landinwaarts, in de jungle, gelegen waterval, waar de plaatselijke jeugd op hun blote voeten vanaf surft, een spectaculair gezicht! We badderen in de natuurlijke zwempoeltjes samen met een paar mooie voluptueuze Braziliaanse dames in minuscule bikini’s die zich van alle kanten liggend op de rotsen door hun vriendjes laten fotograferen voor hun Instagram, Michiel waant zich in het paradijs en terecht, hahaha.

Bij Sao Sebastiao staan we op een parkeerplaats met uitzicht op Ilhabela, een groot eiland, aan de overkant. Met een camper het eiland op wordt sterk ontmoedigd. Je moet een permit halen en verplicht op een megadure camping gaan staan. Dus blijven we twee nachten op deze plek, die vol staat met andere campers van vooral Brazilianen, maar ook Argentijnen en een stel uit Equador en vooral Michiel is helemaal blij dat hij veel aanspraak heeft en zich in het Spaans verstaanbaar kan maken, ik hoor hem regelmatig hard lachen en één van de Brazilianen zegt tegen mij “Ele é muito alegre oi” (hij is wel erg vrolijk he!). Michiel is niet zo van het whatsappen en bellen, maar meer van het face to face contact en dat maakt 3 maanden in Brazilië dan wel eens wat eenzaam. Ik heb juist veel appcontact, vooral met andere overlanders en de laatste tijd ook met een oudere psychiater die ik in Paraty heb ontmoet. Hij is helemaal weg van de truck en wil samen met ons een camping oprichten in de buurt van Sao Paulo waar hij een landhuis heeft. Hij appt iedere dag met al z’n plannen, stuurt vele filmpjes van z’n huis en land en ziet het blijkbaar al helemaal voor zich. Ondertussen heb ik geleerd dat we dit soort mogelijkheden die zich onverwacht voor doen niet weg moeten lachen maar serieus moeten overwegen, dus praten we over het beheren van een camping in Brazilië. Uiteindelijk slaat de weegschaal door naar “nee, doen we niet”, mede omdat deze man wel heel erg druk en maniform overkomt. Daarbij heeft ook Michiel z’n oude baan ondertussen weer terug per 1 juli en is het verlangen naar socializen in Nederland steeds groter aan het worden!

Ilhabela hebben we ondertussen op de fiets verkend, wat erg leuk was en we rijden weer verder richting “de stal”.

Na een lange en saaie rit door stedelijk en industrieel gebied rondom Sao Paulo bezoeken we een paar slaperige vissersdorpjes aan de kust en vinden een visrokerij met gerookte zeebaarzen, heerlijk! We zien er opossums (lijken op megagrote ratten met lang haar) over de daken lopen als het donker wordt en het ziet er spooky uit met de flitsen van het hevige onweer dat is los gebarsten. Ons bezoek aan een afgelegen natuurgebied bij Paranagua cancelen we aangezien het fris en regenachtig is voor een paar dagen. We besluiten naar de goed georganiseerde en nette stad Curitiba te gaan, waar we prachtige moderne kunst zien in het Oscar Niemeijer museum, dat gebouwd is in de vorm van een groot oog en op zichzelf al kunstig oogt, dus. We zijn er een hele middag zoet. De stad heeft veel flats maar ook veel groen en aangelegde parken waar capibaira’s in rond lopen, er zijn weinig oude gebouwen. Een echte werkstad waar het ‘s ochtends heerlijk fris is en ik wakker lijk te worden uit m’n warme vakantie apathie van afgelopen maanden en zin krijg om weer van alles te ondernemen. We bezoeken een aantal bezienswaardigheden, o.a. een bijzonder concertgebouw dat in een sinkhole gebouwd is.

De volgende dag nemen we de trein door de bergen naar Morretes, een leuk dorp waar we een middagje rond wandelen en met de truck niet kunnen komen i.v.m. de te kronkelige en smalle bergweg er naar toe.

Florianopolis is de toegangsstad naar het schiereiland Santa Catharina (60 x 20 km) dat liefkozend “Floripa” wordt genoemd. Daar verblijven we 5 dagen op een camping, Michiel doet er nog wat klusjes en ik verdwaal in deel 8 van de zeven zussen. Natuurlijk verkennen we ook het eiland op zowel de fiets als de motor en we maken nog een mooie wandeling naar een afgelegen baai. We proberen de locale seafood (lekkere garnalen), wagen ons nog eens aan een Acai ijsje (bleeehh) en genieten van het vers gebakken volkorenbrood dat nog lekkerder is dan een gebakje. Ook ontmoeten we onze eerste Nederlandse overlanders in Brazilië, Niels en Carlijn en later Ben en Elise met hun twee dochtertjes. Gezellig om weer eens even te kunnen kletsen zonder na te hoeven denken.

Daarna begint voor ons gevoel de trip naar Uruguay, ons eindpunt. We rijden iedere dag een flink stuk om de laatste 1600 km te overbruggen en doen er 8 dagen over. Natuurlijk zien we onderweg nog leuke dingen. Zo overnachten we in de kustplaats Laguna waar generaties vissers al 120 jaar op symbiotische wijze samen vissen met generaties bottlenose dolfijnen in de riviermonding waar van mei t/m juli grote scholen harders zwemmen. Deze vissen zijn normaal te snel voor de dolfijnen én voor de vissers om te vangen. Maar in deze rivier woont een vaste groep dolfijnen die de scholen vis richting de vissers jagen die klaar staan met hun werpnetten. Als de vissers de dolfijnen aan zien komen, gooien ze hun net over de harders, die schrikken en dan snel omkeren zo de bekken van de dolfijnen in. Een bijzonder gezicht. Zo helpen ze elkaar en hebben ze er allemaal wat aan. Wij ook want voor een paar euro kopen we twee grote vissen waar we drie dagen van eten, rauw in de ceviche en heerlijke in boter gebakken filets, mmmmm.

We rijden ook nog een paar dagen door de bergen in het achterland waar we diepe canyons, Araucaniabossen en prachtige watervallen zien. Ik spot een zeldzame blauwe kraai en we zien eindelijk een neusbeertje die we nog kennen uit Guatemala, lang geleden. We rijden door Europees aandoende stadjes als Canela, Gramada en Nova Petropolis met gemanicuurde tuinen, afvalvrije straten, Duits pratende bewoners, kuchen, gerookte ham, vakwerkhuizen en bierbrouwerijen. Tot ons vermaak en grote vreugde vinden we ook nog restaurant “Zaandam” waar we genieten van echte bitterballen, friet met mayo en een Ceasarsalade. De dure speculaasjes laten we deze keer, weliswaar kwijlend, staan omdat we toch over een week thuis zijn. De laatste dagen rijden we door landbouwgebied met veel vogels zoals ooievaars en later ook nog capibaira’s en kaaimannen.

Zo verlopen de laatste dagen soepel en net als we verzuchten hoe goed alles is verlopen, hoe leuk we het hebben gehad en dat de truck het zonder problemen heeft volbracht, begint deze te sputteren en valt in eens de motor uit op de snelweg! Wonder boven wonder rijden we deze keer eens niet in the middle of nowhere maar net bij een afrit naar een benzinestation. We kunnen nog net uitrijden en eindigen precies naast de dieselpomp, ongelooflijk. Blijkt dat we de tank hebben leeg gereden (de meter doet het niet). We tanken vol, maar starten lukt niet voor het eerst in 7 jaar dat we truck nu hebben. Het systeem heeft lucht aan gezogen, dus moet er eerst ontlucht worden, volgens Michiel (hoe weet hij dit allemaal, ik verbaas me iedere keer). Vervolgens fixt hij de boel en rijden we de laatste twee dagen van ons rondje rond. De grensovergang naar Uruguay is appeltje eitje en al snel zitten we aan de BBQ bij Marieke en Jan, waar ook Inge zich toevallig voorbereid op terugkeer naar Holland en er nog een Nederlands stel net aankomt (Coen en Saskia), gezellig! Deze ochtend werden we wakker met rijp op het gras en de ramen. Nachtvorst! Nu is het echt tijd om de truck te stallen voor de volgende keer en naar huis te gaan.

Dat er een volgende episode komt, is zeker. De rit naar het noorden of te wel naar Suriname via de oostkust van Brazilië of naar Colombia via de westkant Bolivia/Peru/Ecuador gaat het nog niet worden. We kunnen het hierover namelijk niet eens worden en er moeten nog wat logistieke problemen qua stalling en visa opgelost worden. Dus hebben we besloten nog een keer naar Argentinië en Chili te gaan, waar we een groot deel van het midden gemist hebben en waar ondertussen alle grensposten weer open gaan nu Corona uit het nieuws verdwenen is. Of het weer 7 maanden zullen zijn, zijn we ook nog niet over uit. We vonden het allebei best lang, ik heb dan toch last van heimwee en Michiel wil graag wat om handen hebben. Wel blijven we het reizen met de truck allebei heel leuk vinden, de vrijheid, de ontmoetingen, iedere dag een andere achtertuin en de mooiste uitzichten, blijven dingen die we graag samen beleven. Voor nu dus even het laatste reisverhaal maar zeker nog niet het einde!

Bedankt voor alle leuke en positieve reacties, daar hebben we allebei heel erg van genoten! Het idee dat jullie mee reisden met ons gaf extra sjeu en een extra dimensie om ons te blijven verwonderen en niets als vanzelfsprekend te aanvaarden. Tot snel! xxx